Rozdział 8 cz. I

 *Oczami Harry'ego* 

-Harryyy.. Wstawaj na śniadanie śpiochu. - poczułem,że ktoś próbował mnie wyrwać z mojego cudownego świata snów. 
-Jeszcze pięć minut proooszę. - mruknąłem zaspanym głosem. Jednak ktoś nawet nie próbował się poddać.
-Wstawaj, albo.. - zastanowił się. - albo zacznę Cię łaskotać. - zdecydował.
-Haha misiaczku, bo mnie przestraszysz. - mruknąłem lekko rozbawionym tonem, wygodniej układając się w łóżku tyłem do rozmówcy. 
-Okay, sam tego chciałeś. - powiedział zdecydowanie i zaczął mnie łaskotać. -Aa. Niee przestań proooszę! - krzyczałem chowając się pod kołdrę. Jednak nie On nie przestawał. Postanowiłem więc grzecznie poprosić. 
-Lou kochanie.. Błagam kotkuu przestań. Zaraz wstanę, ale błagam Cię przestań. - jęczałem prosząc o litość.
Nagle Jego ręce zniknęły. A On sam odsunął się.
Wyjrzałem z pod kołdry i jakie było moje zdziwienie kiedy zamiast cudownego szerokiego uśmiechu, zobaczyłem dwoje lazurowych tęczówek wpatrujących się we mnie intensywnie. 
-Co Ty powiedziałeś? - zapytał spokojnie i z nutką zdziwienia w głosie Niall.
 Właśnie wtedy zaczęły powracać do mnie wspomnienia z wczorajszego wieczoru.
-Ja, ja.. - westchnąłem i ukryłem twarz w dłoniach. - Nie wiem, co się dzieje. Jeszcze wczoraj wszystko było świetnie. A teraz? Powiedz mi, co ja mam zrobić. Kocham Louis'ego. Jest moim najlepszym przyjacielem, ale.. ale On mi nie powiedział. Ukrywał przede mną to, że jest.. tym kim tam jest. I na prawdę nie chodzi mi już nawet o to, że o mnie fantazjuje.. Naprawdę. Po prostu mógł być szczery. I tak. Tak, wiem to ja spieprzyłem. Spierdoliłem to najbardziej jak się dało. Powinienem się powstrzymywać. Pierwsze mówię, potem myślę. To jedna w moich wielu wad. Ale teraz, myślałem prawie całą noc. Przeproszę Go jak tylko wróci. - spojrzałem niepewnie na blondyna, który nadal siedział na skraju łóżka.
Po chwili jednak odezwał się cicho.
-Dlaczego myślałeś, że jestem Louis'm?
   
*Oczami Louis'ego* 

Obudził mnie zapach tostów z dżemem truskawkowym i aromat świeżo parzonej kawy. 
Podniosłem głowę z miękkiej poduszki i rozglądnąłem się po pokoju.
Beżowe ściany pokrywały nieliczne obrazy oraz plakaty. Naprzeciwko łóżka była ogromna szafa, wbudowana w ścianę, z lustrem na całych drzwiach. Po mojej prawej stronie było wielkie całościenne okno wychodzące na piękną panoramę Baker Street. Po lewej stronie stało niewielkie schludne biurko, nad nim wisiała mała korkowa tablica z mnóstwem poprzypinanych kolorowych karteczek oraz zdjęć. Obok biurka stał niewielki, brązowy kosz na śmieci. Kawałek dalej były drzwi, które właśnie w tym momencie otwarły się na oścież, a przez nie wkroczył uśmiechnięty Ed.
-Wstawaj na śniadanie Lou. - powiedział zatrzymując się w progu, opierając się o framugę. 
-Mmmmhmmm - przeciągnąłem się. - już wstaję. 
Chłopak kiwnął głową i wyszedł zamykając za sobą drzwi, a ja sięgnąłem po telefon, aby sprawdzić, która godzina. Przejechałem palcem po ekranie, odblokowując go. Od razu wyskoczyły mi powiadomienia. Trzynaście nieodebranych połączeń; siedem od Liam'a, trzy od Niall'a, dwa od Zayn'a i jedno od.. Harry'ego.. sprzed pół godziny. 
Wyskoczyło mi także pięć nieodebranych wiadomości tekstowych; Cztery od Liam'a i jedna od Simon'a. 

Od Liam: Louis gdzie jesteś? 

Od Liam: Lou proszę oddzwoń.

Od Liam: Wracaj już proszę. Martwimy się.

Od Liam: Simon dzwonił. Mamy wywiad w radiu.

Od Simon: O 18 Macie wywiad w Radio City 96.7. Bądźcie gotowi o czwartej.  

 Odczytałem wszystkie wiadomości po kolei i odłożyłem telefon wzdychając. Czyli konfrontacja z chłopakami będzie dzisiaj nieunikniona.
              
                                                                     ***

Po smacznym śniadaniu przyrządzonym przez Ed'a, poszedłem do salonu i usiadłem na kanapie obok Sheeran'a, który przeglądał jakieś papiery. 
-Co robisz? - zapytałem, z udawaną ciekawością. 
Chłopak podniósł na mnie wzrok.  
-Szukam pewnego papieru. Jest mi potrzebny na dzisiaj. Właśnie dzisiaj idę na cały dzień do studia nagrywać piosenki na płytę więc będziesz musiał zostać sam. Poradzisz sobie? - zapytał zaglądając w moje zapuchnięte oczy. 
-Nie nie rób sobie problemu. Ja zaraz wracam do domu. - Ed pokręcił lekko głową z niezrozumieniem.  -Simon przekazał mi, że mamy dzisiaj wywiad po południu. Tak więc, czy chcę, czy nie chcę muszę już tam wracać. - westchnąłem.
                      
                                                                     ***

Otworzyłem cicho drzwi i szybko wszedłem do środka. Z salonu słychać było donośne śmiechy i odgłosy telewizora. Rozebrałem się cichutko i podszedłem na palcach łuku wejściowego przez który zaglądnąłem do środka. 
Niall, Zayn i Harry rzucali się po kanapie łaskocząc się nawzajem. Liam natomiast siedział na fotelu myśląc nad czymś intensywnie. 
Nagle jeden ze śmiechów ucichł. Popatrzyłem z powrotem na kanapę i spotkałem niesamowicie zielone tęczówki, które tak kochałem wpatrujące się we mnie intensywnie. 
-Louis? - usłyszałem Jego zachrypnięty głos. Nagle poczułem na sobie wzrok reszty chłopaków. 
-Lou wróciłeś! - Liam poderwał się szybko w fotela. - Nic Ci nie jest? Gdzie byłeś? Dlaczego nie odbierałeś? - od razu zasypał mnie pytaniami. Ja tylko stałem tam i patrzyłem w te cudowne zielone oczy, teraz wypełnione smutkiem i skruchą. 
Nie wytrzymałem tego. 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Bardzo, bardzo, bardzo was przepraszam za to, że tak długo nie dodawałam rozdziałów, ale nie miałam czasu, a po za tym moja wena gdzieś sobie poszła. Niesamowicie Wam dziękuję, za ponad 13 tys. wejść.. i 38 obserwujących Jesteście cudowni ♥  Podzieliłam rozdział 8 na dwie części, ponieważ pisanie teraz bardzo wolno mi idzie więc, nie chciałam, żebyście musieli długo czekać. Chciałabym też poprosić KAŻDEGO KTO CZYTA TEGO BLOGA O SKOMENTOWANIE xx